Το βιολοντσέλο ξεχωρίζει ανάμεσα στα έγχορδα για τον βαθύ λυρικό του ήχο, ο οποίος προσομοιάζει, θα μπορούσε κανείς να πει, με μια φωνή ανθρώπινη, αρρενωπή και μεστή. Κορυφαίοι συνθέτες, ιδίως της εποχής του Ρομαντισμού, θεώρησαν το βιολοντσέλο ιδανικό για να εκφράσει τις «μεγάλες» μελωδίες και τις πιο σπαρακτικές αφηγήσεις τους. Το πιάνο, από την άλλη, απόλυτα κυρίαρχο στη μουσική του 19ου και 20ού αιώνα, είχε δείξει στο έπακρο τις ικανότητές του για έναν ήχο συμφωνικών διαστάσεων, ο οποίος μπορεί να λάμψει αυτούσιος αλλά και να πλαισιώσει πληθωρικά άλλα όργανα. Γι’ αυτό και η συμπόρευση βιολοντσέλου και πιάνου τροφοδότησε μοναδικά τη φαντασία πολλών μουσουργών και τους ενέπνευσε μερικά από τα ωραιότερα έργα τους.

Ο Τιμόθεος Γαβριηλίδης-Πέτριν και η Αλεξία Μουζά, εξέχοντες εκτελεστές με αξιοσημείωτη καλλιτεχνική παρουσία σε διεθνές επίπεδο, ενώνουν το ταλέντο τους σε ένα πρόγραμμα υψηλών συγκινήσεων.